Mijn weg naar Rusland

            Myn naam is Tineke (Katja) Het is een lang verhaal om te vertellen hoe "mijn" weg naar Rusland is ontstaan. Ongeveer 16 jaar geleden ben ik begonnen met Ikonen schilderen. Waarom? Wel ik was ongeveer 32 Jaar geleden voor het eerst in Parijs en daar zag ik in het Louvre Ikonen! Voorstellingen van Christus, de moeder Gods en heiligen, geschilderd op hout met prachtige warme kleuren, en dat gaf mij een schok. Ik was verbijsterd, wat is dit? Ik durfde haast niet te kijken - ging weg en kwam weer terug om te kijken. Ik was enigszins van streek, en wist niet waarom. Het was voor mij iets uit een andere wereld,Een paar jaar nadien las ik in een tijdschrift dat Ikonen nog steeds gemaakt worden en dat het dus niet iets was uit de oude doos of iets dergelijks. Als het nodig is, onthoud je zoiets. Wel, ik heb het onthouden en nog eens jaren later sprak ik er met iemand over, en deze persoon wist te vertellen dat er in Den Haag een mevrouw was die Ikonen schilderde. Lydia Duifwas haar naam. Haar moeder was Russische uit St. Petersburg. Toen ik Lydia voor het eerst ontmoette, was ze al bijna 80 jaar oud. Van haar heb ik heel veel geleerd: schilderen, verhalen over Rusland, haar familie, haar leermeester in Parijs, George Morozov. Ze was een bijzondere vrouw. De eerste keer dat ik bij Lydia op bezoek was, was een soort test; je moest eerst "op zicht" komen. Ze vroeg of ik kon tekenen of schilderen, waarop ik "nee" moest antwoorden. Ze vroeg me of ik de bijbel kende, en ook hier moest ik ontkennend antwoorden, "Wel", zei ze, "als je belooft dit alles te zullen leren, of er althans je best voor zult doen, dan zai ikje verder helpen. Je kunt niet tekenen of schilderen, als God wil, zai hij je helpen." Zo ben ik bij Lydia in de leer gegaan. En ze heeft mij geleerd, De eerste keer nam ze me mee naar een Russisch Orthodoxe kerk, want, zei ze, als je je bezig wilt houden met Ikonen en het schilderen ervan, zul je eerst moeten zien en ervaren wat het is! Daar heb ik ook de eerste Russische mensen ontmoet. Oude Russen die lang geleden waren vertrokken uit Rusland. Dat was het begin, wat er daama nog zou volgen had ik niet kunnen voorzien. In 1987 kwam ik voor het eerst in Rusland met een speciale "Ikonenreis". Een reis naar kerken, kloosters en ateliers. Het was een heel bijzondere ervaring. Onze gidsen die beide in Rusland hadden gewoond en gewerkt, hebben ons Rusland laten zien en "voelen". Toen ben ik "gevallen" voor Rusland. Na nog een paar reizen ontstond bij mij de behoefte om in Rusland van "echte" Russische Ikonenschilders les te krijgen. Lydia was inmiddels erg oud geworden. Ze kon mij in die zin niets meer leren, ik moest zelf verder komen, ook op geestelijk gebied. Want dat had ik goed begrepen: Groeien is het allerbelangrijkste, op alle gebied. Dat kunje niet kopen, daar is geduld voor nodig en soms harde lessen. Maar dat is goed.

In Kostroma heb ik mijn eerste lessen gekregen: ik mocht kijken, vragen, Veel heb ik geleerd over gastvrijheid, liefde, vriendschap, zo maar voor niets. Zijn we dat nog gewend in West-Europa? Naar aanleiding daarvan heb ik gevraagd of ik misschien iets terug kon doen, voor bijvoorbeeld de kinderen. Ik vroeg of ik niet eens een kindertehuis of een ziekenhuis mocht bezoeken om met eigen ogen te zien hoe de toestand daar was. En dat heeft mij doen besluiten om deze kinderen een beetje te helpen. Op die manier is in 1993 mijn "humanitaire werk" begonnen: met 150 schriftjes onder mijn arm. Dit werk is in de loop der jaren gegroeid. Het is nu heel moeilijk geworden om alles goed in balans te houden. Want het schilderen van Ikonen is intussen toch wel heel belangrijk voor me geworden. Door het schilderen en mijn reizen naar Rusland is er heel wat gebeurd. Mijn ogen zijn langzaamaan geopend. Want Ikonen schilderen is niet zomaar iets: het is geen hobby, zoals veel mensen denken: het is Groeien!

Je ziet nog steeds mensen die dit zien als tijdverdrijf- leuk gezellig. Maar bidden en naar de kerk gaan is toch ook geen hobby, geen tijdverdrijf! Het is voor mij een hele grote en goede leerschool. Ik heb veel geleerd in al die jaren. Ook dat je daaruit je consequenties moet of kunt trekken. Je kunt niet alsmaar alleen nemen van al die rijkdom die je gegeven en geopenbaard wordt, daar staat wat tegenover. Een van de gevolgen is dat ik mij enige jaren geleden Russisch Orthodox heb laten dopen in Rusland en dat was een goed besluit. Dat was het begin van een nieuw leven voor mij. Nieuwe en andere dingen werden helder Er is in mijn leven een ander inzicht gekomen. Veel heb ik geleerd over Ikonen schilderen, onder andere m St Petersburg, en hoe meer ik leer, hoe meer ik weet en niet weet. En hoe meer ik besef hoe klein ik ben. Wat ben je als mens op deze wereld en met deze materie, Wie ben je dat je Christus aan het kruis kunt of mag of wilt schilderen? Een klein en gelukkig mens.

Ik ben blij dat ik mag vertellen hierover en dat er toehoorders zijn. En over onze "Russische kinderen": kinderen van de toekomst die onze hulp nodig hebben, die in intematen leven, ziek zijn, voedsel en medicijnen nodig hebben. Al mijn Russische vrienden, mijn Russische familie hebben zorg voor mij en liefde en dat kunnen wij ze alien teruggeven, speciaal aan die kinderen, die het zo hard nodig hebben.